آینه

دیروز به یاد تو و آن عشق دل انگیز                           بر پیکر خود پیرهن سبز نمودم

در آینه بر صورت خود خیره شدم باز                        بند از سر گیسویم آهسته گشودم

عطر آوردم بر سروسینه فشاندم                            چشمانم را نازکنان سرمه کشاندم
                                
    گفتم به خود آنگاه صدافسوس
                                                                      که او نیست

تا مات شود زین همه افسونگری و ناز
                                              
                                                           چون پیرهن سبز ببیند به تن من

با خنده بگوید که چه زیبا شدهای باز
                                              
                                                        او نیست که در مردمک چشم سیاهم

تا خیره شود عکس رخ خویش ببیند
ــــــــــــــــــــــــــــــ
گر جمله آفاق همه غم بگرفت
بی غم بود آنکه عشق محکم بگرفت

                                        یک ذره نگر که پای در عشق بکوفت
                                        و آن ذره جهان شد و دو عالم بگرفت