می دانم صدایم را میشنوی

دستان گرمت را در دستانم حس می کنم
                                         صدای نفس کشیدنت را در زیر باران تماشا می کنم
آسمان آرام میگیرد و مه همه جا را فرا می گیرد
                                             تو را می جویم اما تنها قدمهایت را می بینم
سرما حس دویدن را از من می رباید
                                           درختان با شاخکهای خود به سویم در حرکتند
صدای قلبم آرامش جنگل را میزداید
                                           و من مانند خرگوشی راه چاره می جویم
به روبرو  می نگرم و تو را صدا میکنم
                                                   می دانم صدایم را میشنوی
پس مرا رها مکن
                       ....................
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
                        یک ضرب المثل قدیمی می گوید:
ـ میمون پیر دست اش را داخل نارگیل نمی کند.
در هندوستان،شکار گران برای شکار میمون سوراخ کوچکی در نارگیل ایجاد می کنند،
یک موز در آن می گذارند و زیر خاک پنهان اش می کنند. میمون دست اش را به داخل
 نارگیل می برد و به موز چنگ می اندازد،اما دیگر نمی تواند دست اش را بیرون بکشد
چون مشت اش از دهانه سوراخ خارج نمی شود. فقط به خاطر اینکه حاضر نیست ـ
میوه را رها کند. در این جا،میمون درگیر یک جنگ ناممکن معطل می ماند و سر انجام شکار می شود.
همین ماجرا،دقیقآدر زندگی ما هم رخ میدهد.
ضرورت دست یابی به چیزهای مختلف در زندگی،ما را زندانی آن چیزها می کند. در حقیقت متوجه نیستیم که از دست دادن بخشی از چیزی،بهتر است تا از دست دادن کل آن چیز.
در تله گرفتار می شویم، اما از چیزی که به دست آورده ایم، دست نمی کشیم. خودمان را عاقل می دانیم، اما میدانیم که این رفتار یک جور حماقت است
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
عاقلان نقطه پرگار وجودنم ولی
عشق میداند که در این دایره سر گردانند