من و دریا

من و دریا٬ غزلی ناب سرودیم از تو

 غزلی مثل تو نایاب سرودیم از تو

                                                              بسکه زیبا شده٬ آنان که ندانند تو 

                                                             در خیالند که در خواب سرودیم از تو

آسمان بود که از دست زمین می افتاد

بسکه ما در طب و در تاب سرودیم از تو

                                                            گر چه با بوسه ای از دور دلی حوش کردیم

                                                             خوشتر از آن شب مهتاب سرودیم از تو

تشنگی٬ آه... چه ها با من و این شعر نکرد
 هر چه با حنجره ی آب سرودیم از تو  
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
گر نبینمت لحظه ای خواهم مرد

                                             گر صدایت نباشد در سرم خواهم مرد
گر مردم:
                                              بدان تو را ندیدم که مردم

به یک ستاره

هر بار بر کمان چشمان سیاهت خیره میشدم
                                                 
                                                       خود را میدیدم که چطور محو آنها شده ام

با آمدنت ساعتها از زیر هزاران چشم سبز رنگ درختان
                                                        تو را نظاره میکردم
صدای قدمهایت را میشنیدم

                                                        و نفس کشیدنت را حس میکردم

گاهی حسادت به آن زنجیر نقره ای میکردم

                                                       که چرا او با تو است و من بی تو

واژه ای بی مهنا همانند غرور قلبم را احاطه کرده بود

                                                       و زبانم را بر روی جملات بسته بود

به امید چشمانت شبها را سحر و سحر را شب میکردم

                                                         بی آنکه بدانی............
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
از من پرسیدی دوستت دارم؟
                                                   گفتم نه و رفتی

وقتی رفتی گقتم ای کاش فقط دوستت داشتم...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تقدیم به یک فرشته

زمین و آسمان لرزید                                         نورانی شد شهر پیغمبر

روشن شد خنده ستاره                                    باز شد عرش خدا در شب

ماه خندید                                                        روشن شد خاک زمین از او
                               
                           از عرش خدا فرشته ای آمد

شادان شده زین روز شعف حضرت زهرا (ص)

کز رحمت و لطف خداوند تعالا                            روشن شده از روی پسر خانه مولا

ای اهل ولا
                    عید مبارک
روز مبارک چهارم شعبان المعظم روز ولادت حضرت ابوالفضل العباس
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چون تویی جانان من
                           جان در ره باید سپرد